12 tekstar 

Knut Rage 

     Då Maria Theresia kjende 
     at døden nærma seg 
     sprang ho ut or senga og freista fly frå han. 
     Men ho kom ikkje langt. 
     Ho vakla over golvet eit bel. 
     Så seig ho saman 
     og ingen veit korleis 
     ho meir hadde det i augneblenken 
     før det var jamnast slutt, 
     henne dei kalla som ei mor for folket sitt. 
     Slik døydde keiserinna, 
     ikkje i senga, men på golvet. 
 
 
 

    Diktaren

     Diktaren hadde det ikkje lett. 
     I det vesle bygdesamfunnet 
     vart han meir forakta 
     enn dei ein satte vekk på dårekista. 
     I byen, hjå dei som tykte 
     dei visste kva som var noko, 
     fekk han det ikkje stort betre - 
     endå han var større enn mange av dei. 
     Heime sa dei om han at han berre 
     ville sluntra unna arbeidet. 
     Og han visste at dei hadde rett. 
     Det var det som gjorde alt så flokut 
     om natta. 
     Arbeidet var det som tydde noko. 
     Mat på bordet, fôr til dyra, varme i omnen. 
     Kva skulle dei med vers? 
     Ein kunne ikkje eta dei. 
     Bibelen deira var jo full av slikt frå før. 
     Kva skulle dei med meir? 
     Dei hadde då aldri høyrt 
     at han hadde noko å seia. 
     Det var mange som kunne snakka betre for seg. 
     Men til slutt sette dei opp ein statue av han. 
     Ingen av bygdefolket visste 
     kven som hadde funne på det. 
     Berre at det kom frå eit eller anna departement, 
     trudde dei. 
 
 
 

    No er det jul 

     Det er berre nokre dagar til jul. Ole står heilt stilt i stova då pappa kjem inn. Det er noko. 
     Pappa er så rar slik. Men så er det alltid så vondt når han er rar slik. Men morosamt og. 
     Og i dag er det noko. 
     Jau, seier pappa. Pappa seier at han har kjøpt ein stol. Det seier pappa. 
     Ikkje ein vanleg stol, men ein stor og djup og mjuk stol som det går an å snurra rundt. 
     Utpå ettermiddagen kjem ein flott bil med han. Pappa set seg i stolen og svingar. 
     Svingar og svingar. Berre mamma likar det ikkje. Kvifor gjer ho ikkje det? 
     Kvifor skal ho alltid gjera alt så gale? Då Ole har lagt seg den kvelden høyrer han at mamma er sint. 
     Dei har ikkje råd, seier ho. Dei får levera han tilbake, seier ho. Ho seier at dei kan ikkje ha han. 
     Kvifor seier ho det? Ole lyder etter kva pappa svarar. Kva seier han? Jo, han seier at det snart er jul. 
     Det seier han. Og det er sant at det snart er jul. Det veit Ole og. 
     Det er lenge til rekninga kjem, seier pappa. Ikkje før over nyttår, og det er jo neste år. 
     No er det jul. Det er jul no. Og då skal alle vera glade. 
     Ole står opp av senga og tassar bort til vindauget. Utanfor har det byrja snø. 
     Han fylgjer eit snøflak med augene, endå eit. 
     Så mange snøflak det finst i verda. 
     Det er lenge til neste år. No er det jul. 

    Taktekkaren

     Då taktekkaren merka 
     at han byrja skli angra han seg fan 
     på at han ikkje hadde lydd til råda 
     om å ha eit tau rundt livet. 
     Frå taket kunne han skoda 
     over mest heile byen. 
     Hustaka låg i rader bortetter 
     i det disige solskinet. 
     Taktekkaren sklei fortare og fortare. 
     Det var langt ned til bakken. 
     'No skal du sjå,' mumla han. 
     'No skal du pinadø få sjå.' 

    Ein spikar

     Han sat i mange timar 
     ved skrivebordet sitt, med boka si. 
     Då han til slutt lukka henne, 
     tykte han at han visste alt. 
     Men då han litt seinare gjekk ein tur 
     for å lufta seg litt og såg ein snikkar 
     slå i ein spikar, gjekk han beinveges heim 
     og slengde boka i veggen. 
     Kva hadde vel boka lært han om å slå i spikrar? 

     På kanten av stupet

     Eg vil ikkje ta den om vismannen 
     som balanserte på kanten av stupet 
     og ikkje kjende frykt 
     (kva er skilnaden på ein meter og tusen?) 
     sjølv om han er ganske god. 
     Nei, slikt bløffar eg ikkje med. 
     Ta meg heller ut på ein eng 
     med blomar ein fin sommarkveld 
     med den herlege angen av nyslått høy 
     (det finst framleis dei som hesjar) 
     - eller gje meg ei knitrande nyvaska kvit t-skjorte 
     og lat oss ta ein tur ned til pølsebua 
     utanfor kinoen 
     og sjå på jentene 
     og snusa inn den vårlege friske lukta 
     av pølsefett og pommes frites 
     og grønt bjørkelauv 
     og grøne glaserte epler 
     og eksos frå motorsyklane som durar forbi. 
     Jau, stup kan eg godt vera med og tala om. 
     Men eg let det bli med orda. 

     Globusen

     Dei gav meg ein globus til jul. 
     Ein stor og flott globus av den sorten med lyspære inni. 
     Eg hadde alltid ynskt meg ein slik. 
     Om kvelden, når vintermørkret pressa tett på 
     utanfor vindauga sløkte eg lampene i arbeidsrommet mitt 
     bortsett frå leselampa over godstolen borte i kroken. 
     Så tende eg globusen. 
     Herregud, så fint det var der han stod og lyste, 
     med dei store verdshava i blått. 
     Kor synet av han gjorde meg heilag i sjela! 
     Men ein kveld visste eg at eg ikkje kunne sitja der 
     i den mjuke stolen i det lune rommet og lura meg sjølv lenger. 
     Eg sløkte globusen. 
     Eg har ikkje tent han meir. 
     Kanskje eg burde gjera det likevel. Eg veit ikkje. 

    Pesta

     Pesta kom. 
     Sjølv i den vakraste byen i verda (vart det sagt) 
     døydde dei i tusental. 
     Alle som ein meinte dei at det var ei straff frå Gud, 
     det kunne ikkje vera tale om noko anna. 
     Husa var fulle av utmagra kroppar, 
     strame daudningeandlet med gapande kjefter, 
     ungar som enno eit bel kunne syga dråpar frå kalde patter. 
     Klokkene kima. 
     Prestane bar høge krossar gjennom gatene. 
     Byen tømdest. 
     Ein høyrde ikkje lenger steg 
     over brusteinene framfor den himmelropande katedralen. 
     Ingen lærde skreid i fordjupa samrøda over bogebruene. 
     Berre dei låke vert verande enno ei tid. 
     Dei stal. Dei bola med lik. 
     Men dauden tok dei alle. 
     Dagane vart varmare. 
     Om ettermiddagane dreiv sylvskimrande skyar 
     over ein rosenraud himmel. 
     Men det var ingen att. Dei daude visste ikkje om det. 
 
 

 
    Holberg

     Så stolt ho ligg der 
     på den kvite kommoden i solskinet 
     den tjukke boka 
     innbutten i brunt skinn 
     i si eiga løyndomsfulle stille. 
     Åja. 
     Eg minnest grøne bjørker 
     rundt kyrkja. 
     Niels Klim vart klokkar der til slutt. 
     Folk såg på han som ein underleg mann. 
     Men så hadde han jo vore 
     mange underlege stader óg. 
     Slike klokkarar fanst det ikkje mange av. 

    Johannes Kepler

     Herregud, for eit liv. 
     For eit jækla hundeliv. 
     Her sat han og hutra og frøys i ei skumpande vogn 
     som tok seg fram etter sølete landevegar. 
     Rykt vekk frå himmelkroppane. 
     Men mor hans - Ånei, dei skulle ikkje få ho, desse 
     forrykte bålbrennarane. Det einaste var at han 
     kunne sleppa vekk frå den gneldrete kona si eit bel. 

    Horisont

     Ingen kan sjå lenger enn til næraste horisonten. 
     Den næraste horisonten ligg ytst. 
     Frå eitkvart punkt vil det vera like langt. 
     Jorda er ein stein som spinn i verdsrommet. 
     Me har tv. Me har Internet. 
     Men om du går ut og står der 
     kan du aldri skoda lenger enn til næraste horisonten. 
     Er det skodde eller mørkre - ikkje det eingong. Slik er det framleis. 

    Gjennom leidningar

     I alle menneska sine dagar på jorda 
     har mest alle ulukker kome av sjukdom 
     og krig og pest og eld og anna slikt elende. 
     Slik er det framleis. 
     Men no kjem ulukkene og gjennom leidningar.