Førsteside | Program | Magasin | Antologi | Informasjon
  
 

 

En Kvit dag;
på Svartla´mon

Vidar Dahl

 

  
 

Ein kvit dag; på Svartla´mon 

Kattar, kvinner, heimert og hemoroider. Omtrent slik hugsar eg Svartla´mon. 

Av gammal vane (som óg er kjend for å vera vond å vende) tenkte eg på å skrive ei lita historie om storslåtte festlegheter i alkoholens selskap, og om intrikate seksualgymnastiske øvingar som eg har trena på, saman med smellvakre erobringar. 
Men såCyberpük< berre vil. Vil ein ikkje, då blir det i beste fall ein uvane... 
Det var nok noko slik eg tenkte, då det banka på døra, i den kjende, kameratslege, det-er-meg bankerytmen. 
Bankinga var kjend. 
Eg visste kven det var. 
Det var dei helvetes kattane igjen. 
Ja! 
Kattane! 
Svartla´mon sine eigne heilage kyr var det som stod utanfor døra mi. Kattane frå Strandveien, Gregusgate, Biskop Darresgate, Gulhuset, Blåhuset og elles der dei hadde klart å skaffa seg ein heim i området. Antageleg var det eindel andre kattar óg som hadde nytta høvet til å snike seg nedanfor linja for å plage ein sjuk mann på det mest sårbare. Søte, små, nusselege, innavla pusekattar frå heile Lademoen stod no og venta på att eg skulle komme å lukke opp. 
| Informasjon

 
_2Φe2ⷂk:3ibn iB$`ަ~WR//t>#K)-;F#==+̷ $(5Ttq
Eller fine tankar. 
Eg hadde sete for lenge på do medan ein hauststorm dreiv og leika seg utanfor. Ein del av den, omtrent ein flau, liten bris, feia ein liten snartur innom dassane; liksom for å seie takk for sist. 
Det var det 
erre var det ikkje. 
Ein tok ikkje teikneseriar med seg i dei forbleste og kalde periodane. Det var jamngodt med å sovne naken utan dyne, på vinterstid, eller å bli lokka med på påsketur; sette seg i snøen, dele ei appelsin, glede seg over livet og bli våt i ræva. 
Då måtte ein óg ta konsekvensane.
Konsekvensane var gode, gammeldagse hemoroider. Det var mykje undertrykte hemoroider i dei tidene. Mange løgne gangartar var det å sjå, om ein var oppmerksam på den slags. 
Vel, no låg eg. På senga. Med bomull, for å skilje skalkane. Og knea oppunder haka for å gjere det litt luftigare.
Det kjentes ut som om det var ti ville ellefantar som hadde fått panikk bak der. 
På toppen av det heile hadde kattane byrja å plage meg igjen.
No hamra dei på døra. Ikkje med den kjende kameratslege det-er-meg bankerytmen denne gongen. 
Nei! 
No var det meir den: sjå-til-helvete-å-lukk-opp-døra-før-me-knuser-ho bankinga. Dei var ikkje til å spøke med når dei fyrst hadde rotta seg saman på denne måten. 
Eg hadde ikkje noko val. 
Det var berre å lukke opp. 
Namnet mitt stod på døra. 
Kattehatar. 
Strandveien 25 b.
Andre etasje. 
Svart dør til venstre. 
Med dei tidligare nemnde elefantane og den reine bomullen som drivkraft kom eg meg på beina. Antageleg såg eg ut som ein bakmenstruerande cowboy der eg vagga over golvet, for å møta mine likemenn. 
Dei som har lese teikneserien om Feite Freddys Katt, kan nok tenkje seg korleis det såg ut. 
Då dei stod der. 
Kattane. 
Rett utanfor døra mi. 
Oppstilt på<e det same sleskete fliret, då dei trykte til; venta eit sekund, for å sjå ansiktsutrykkjet mitt, før dei sette nedover trappene i frydefull flukt. 
Heilt nede i trappa stod ein av dei allereie klar og heldt døra open for dei andre. Lengre ute stod endå ein og heldt portdøra open. 
Alt, nøye planlagd, til minste detalj. Eg slengde att døra i eit forsøk på å stengje mest muleg av lukta ute. 
Eg visste at det ikkje nytta stort. 
Gjennomtrekken ville dra ho med seg; på tur omkring i leiligheten, på jakt etter min fintfølande nase. 
Eg vralta meg bort til soveromsvindauget.
Opna det litt. 
Ute var det stilt og roleg. Ein lyslugga vestlending i joggedrakt var alt som var å sjå. 
Hausten hadde pakka ryggsekken og vinteren hadde klart Tq<蚒ܯ󣜯9ǫ <0^<'F_ c&v {m